Czy jesteś gotowy na poznanie historii Kołobrzegu?
Historia Kołobrzegu
Kołobrzeg, jedno z najdawniejszych miejsc osadnictwa w regionie Pomorza Zachodniego, owe swoje rozwinięcie przede wszystkim działalności solnej w okolicy. Początki miasta sięgają roku 880, kiedy to w Budzistowie, leżącym kilka kilometrów na południe od współczesnej lokalizacji Kołobrzegu, powstał gród. Rozbudowa tej osady nastąpiła w epoce Mieszka I, w latach 80. IX wieku, kiedy to zastosowano innowacyjne dla tamtych czasów techniki budowlane, charakterystyczne dla dynastii Piastów, w tym konstrukcje izbicowe w wałach obronnych. W roku 1000, Bolesław Chrobry zainicjował utworzenie biskupstwa w Kołobrzegu, obejmującego swoim zasięgiem całe Pomorze, z Reinbernem jako pierwszym biskupem. Mimo to, biskupstwo to przestało istnieć w latach 1007–1013.
W latach 1103 i 1107, Kołobrzeg doświadczył najazdów Bolesława Krzywoustego, który w 1122 roku zainicjował rechrystianizację mieszkańców. Po jego śmierci w 1138 roku, władcy Polski stracili wpływ nad miastem, które weszło w skład księstwa pomorskiego. W XIII wieku, władzę nad Kołobrzegiem przejęli biskupi kamieńscy. W 1255 roku, książę Warcisław III wraz z biskupem kamieńskim założyli nowe miasto na prawach lubeckich na północ od Budzistowa, co ostatecznie przyczyniło się do zaniku znaczenia starego Kołobrzegu. Od XIV wieku, miasto było aktywnym członkiem Hanzy, a w kolejnym stuleciu odnosiło sukcesy w konfliktach z sąsiadującymi miastami i biskupstwem kamieńskim. Warto wspomnieć, że w 1564 roku, lokalny cech kowali zadbał o to, by w statucie zapisano zakaz przyjmowania osób o słowiańskim pochodzeniu.
W roku 1653 Kołobrzeg
przeszedł pod panowanie Brandenburgii, stając się twierdzą. Od tego momentu, dotknięte skutkami wojny trzydziestoletniej i marginalizacją, miasto zaczęło tracić na znaczeniu. W 1761, w trakcie wojny siedmioletniej, Rosjanie zajęli Kołobrzeg.
W 1807, podczas oblężenia przez siły Napoleona, twierdza Kołobrzeg (Festung Kolberg) stała się areną bohaterskiej obrony. Polskie oddziały pod dowództwem płk. Sułkowskiego wspierały obronę, a dowódcą twierdzy był hrabia pruski, major Gneisenau. Obrona trwała aż do zawarcia pokoju w Tylży, kończącego konflikt. Ta obrona przeszła do historii Prus jako legendarny wyczyn, a major Gneisenau został awansowany na podpułkownika, zdobywając sławę wybitnego dowódcy.
Pierwszy zakład kąpieli solankowych w Kołobrzegu powstał w 1830 roku, co zapoczątkowało rozwój miasta jako uzdrowiska. W 1859, dzięki połączeniu kolejowemu ze Szczecinem i Gdańskiem, nastąpił szybki rozwój kurortu, szczególnie po 1872 roku, kiedy to na mocy decyzji króla Prus Wilhelma I, Kołobrzeg utracił status twierdzy. Rozpoczęto wówczas demontaż fortyfikacji, co umożliwiło miastu zmianę charakteru na bardziej cywilny i turystyczny. W 1899 roku otwarto dom zdrojowy (Strandschloß), co było kolejnym krokiem w rozwoju Kołobrzegu jako ważnego centrum turystycznego. Tego samego roku miasto zostało włączone do powiatu Kolberg-Körlin, co dodatkowo umocniło jego pozycję.
W 1911 miasto uzyskało rangę kurortu. W czasie I wojny światowej Kołobrzeg wraz ze swoimi sanatoriami i domami wypoczynkowymi przekształcił się w wielki szpital wojskowy. 12 lutego 1919 Kołobrzeg stał się kwaterą główną naczelnego dowództwa armii niemieckiej z feldmarszałkiem Hindenburgiem na czele[19]. W 1920 roku miasto zostało wyłączone z powiatu Kolberg-Körlin, stając się odtąd powiatem grodzkim w rejencji koszalińskiej. W 1933 roku dużą liczbę głosów otrzymała tu NSDAP Adolfa Hitlera, który został honorowym obywatelem miasta. W listopadzie 1944 roku rozkaz Hitlera ogłosił ponownie Kołobrzeg twierdzą. W mieście znajdowało się wówczas 85 tys. mieszkańców i uchodźców, bronionych przez garnizon w sile 3 tys. żołnierzy. Pierwszy atak na twierdzę Armia Czerwona (1 Gwardyjska Armia Pancerna) przypuściła 4 marca 1945. Po kilku dniach do walki weszła 6 Dywizja Piechoty Wojska Polskiego, 3 Dywizja Piechoty i pododdziały saperów.
Po dwutygodniowych zaciętych walkach, 18 marca 1945 roku, Kołobrzeg został wyzwolony przez I Armię Wojska Polskiego, dowodzoną przez gen. Stanisława Popławskiego, oraz siły I Frontu Białoruskiego pod wodzą marszałka Gieorgija Żukowa. Walki o miasto, szczególnie o koszary w południowo-zachodniej części, Stare Miasto i parowozownię, były wyjątkowo zacięte. Decydującym momentem stało się użycie baterii katiusz, przeniesionych z wcześniej zdobytego Koszalina, które po wystrzeleniu 60 serii rakiet (łącznie 960 rakiet) w kolegiatę, umożliwiły polskim oddziałom wejście do centrum miasta. Ostatnim bastionem niemieckiej obrony był Fort Ujście, gdzie obecnie znajduje się wieża latarni morskiej. Udało się ewakuować drogą morską do Świnoujścia około 70 tys. cywilów oraz część żołnierzy niemieckich. Straty niemieckie wyniosły 2300 żołnierzy.
W wyniku działań wojennych, znanych jako Bitwa o Kołobrzeg, miasto zostało zniszczone w 95%. 18 marca 1945 roku, w Kołobrzegu miały miejsce symboliczne zaślubiny Polski z morzem, dokonane przez kaprala Franciszka Niewidziajło. W 1963 roku, na Alei Nadmorskiej, wzniesiono Pomnik Zaślubin Polski z Morzem.
W 1945 roku
na terenie XVIII-wiecznego fortu Ujście, zbudowano latarnię morską, która służy również jako pomnik upamiętniający żołnierzy polskich i radzieckich poległych w walkach o miasto. Na tarasie fortu znajduje się mały cmentarz, gdzie początkowo pochowano ekshumowane ciała żołnierzy, a później, w latach 1953 i 1963, prochy przeniesiono na Cmentarz Wojskowy. W 1948 roku, na Placu 18 Marca, wzniesiono również pomnik ku czci poległych żołnierzy.
W latach 1959–1972 Kołobrzeg nie był częścią żadnej gromady, ale pełnił funkcję siedziby władz gromady. W 1967 roku miasto otrzymało formalny status uzdrowiska. W 1975 roku Kołobrzeg został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1977 roku, przy zbiegu ulic Kasprowicza i Grottgera, wzniesiono obelisk upamiętniający Wandę Wasilewską.
W latach 1950–1975 oraz do 1998 roku, Kołobrzeg był trzecim co do wielkości miastem województwa koszalińskiego. W 1998 roku miasto osiągnęło największą liczbę mieszkańców – 48 tys. Od 1999 roku Kołobrzeg jest siedzibą powiatu w granicach województwa zachodniopomorskiego. 30 września 2006 roku miasto otrzymało Honorową Flagę Rady Europy.
W 2012 roku, podczas Euro 2012, Kołobrzeg (Marine Hotel dla reprezentacji Danii oraz Sand Hotel dla dziennikarzy i zaplecza organizacyjnego) był centrum pobytowym.
Wejdź też na stronę główną:
Oraz
